Back Eduard II van Engeland Afrikaans Ēadweard II Engla Cyning ANG إدوارد الثاني (ملك إنجلترا) Arabic ادوارد التانى ملك انجلترا ARZ II Eduard Azerbaijani ایکینجی ادوارد (اینگیلیس) AZB Эдуард II Byelorussian Едуард II Bulgarian Edouarzh II (Bro-Saoz) Breton Eduard II d'Anglaterra Catalan
 | Ovaj članak ili neki od njegovih odlomaka nije dovoljno potkrijepljen izvorima (literatura, veb-sajtovi ili drugi izvori). |
| Edvard II | |
|---|---|
 | |
| Kralj Engleske; vojvoda Akvitanije; gospodar Irske | |
| Vladavina | 7. juli 1307 - 25. januar 1327 |
| Prethodnik | Edvard I |
| Nasljednik | Edvard III |
| Krunidba | 25. februar 1308 |
| Supružnik | Izabela od Francuske |
| Djeca | Edvard III, kralj Engleske Ivan, grof od Cornwalla Eleonora od Engleske Ivana od Engleske |
| Dinastija | Plantagenet |
| Otac | Edvard I, kralj Engleske |
| Majka | Eleonora, grofica Ponthieua |
| Rođenje | 25. april 1284 21. septembar 1327 |
Edvard II (engleski: Edward II; 25. april 1284 – 21. septembar 1327) bio je kralj Engleske od 1307. do 1327. Kao četvrti sin Edvarda I, postao je prijestolonasljednik nakon smrti svog starijeg brata Alfonsa. Od 1300. godine bio je u pratnji svog oca tokom rata za nezavisnost Škotske, a 1306. godine je postao vitez na velikoj svečanosti u Vestminsterskoj opatiji. Došao je na englesko prijestolje 1307. godine nakon smrti svog oca Edvarda I. Godine 1308. oženio je Izabelu od Francuske, kćerku moćnog kralja Filipa IV, kao dio dugotrajnih napora u rješavanju napetosti između Engleske i Francuske.
Edvard je imao blizak i kontroverzan odnos sa Piersom Gavestonom, koji se njemu pridružio 1300. godine. Precizna priroda veze Edvarda i Gavestona je neizvjesna; možda su bili prijatelji, ljubavnici ili krvna braća. Gavestonova arogancija i moć je izazvala nezadovoljstvo među baronima i francuskom kraljevskom porodicom te ga je Edvard prisilio na egzil. Nakon njegovog povratka, pritisak barona je natjerao kralja na reforme zvane Propisi 1311. Osnaženi baroni predvođeni Edvardovim rođakom, Thomasom, grofom Lancastera, su zarobili i pogubili Gavestona 1312. godine, započevši prije toga oružani sukob. Engleske snage su potisnute u Škotskoj gdje je Edvard odlučno poražen od škotskog kralja Roberta I u bici kod Bannockburna 1314. godine.
Porodica Despenser, posebno Hugh Despenser Mlađi, je postala blizak prijatelj i savjetnik Edvarda, ali su 1321. godine dinastija Lancaster i mnogi baroni to iskoristili i prisilili kralja na egzil. Kao odgovor, Edvard je vodio kratku vojnu kampanju hvatajući članove dinastije Lancaster. Zatim je ojačao svoje kraljevske ovlasti ukidajući Propise 1311 i oduzimajući zemlju pobunjenim baronima. U nemogućnosti da ostvari napredak u Škotskoj, Edvard je potpisao primirje sa Robertom I. Kako je opozicija jačala, Izabela je poslana 1325. godine u Francusku da ispregovara mirovni sporazum, ali se ona okrenula protiv Edvarda i odbila da se vrati. Izabelin saveznik u egzilu Roger Montimer je napao Englesku sa malom vojskom 1326. godine. Srušio je Edvardov režim a Edvard je pobjegao u Vels gdje je zarobljen. Bio je prisiljen da se odrekne krune u januaru 1327. godine u korist njegovog četrnaestogodišnjeg sina Edvarda III. Umro je u dvorcu Berkeley 21. septembra, gdje je vjerovatno ubijen po naredbi novog režima.